در روز دوشنبه سیاه 28 اکتبر 1929 میانگین صنعتی داو جونز نزدیک به 13 درصد کاهش یافت. رهبران فدرال رزرو در مورد نحوه پاسخگویی به این رویداد و حمایت از سیستم مالی اختلاف نظر داشتند.
دهه بیست خروشان بلندترین و طولانی ترین غرش را در بورس اوراق بهادار نیویورک داشتند. قیمت سهام به ارتفاعات بی سابقه ای افزایش یافت. میانگین صنعتی داو جونز از شصت و سه برابر در اوت 1921 به 381 در سپتامبر 1929 افزایش یافت. اقتصاددان ایروینگ فیشر پس از اوج گرفتن قیمتها اعلام کرد: "قیمت سهام به" چیزی که به نظر میرسد یک فلات همیشگی است " رسیده است.’” 1
رونق حماسی با یک نیم تنه فاجعه بار به پایان رسید. در روز دوشنبه سیاه 28 اکتبر 1929 داو تقریبا 13 درصد کاهش یافت. در روز بعد, سه شنبه سیاه, بازار نزدیک به کاهش یافته است 12 در صد. تا اواسط ماه نوامبر داو تقریبا نیمی از ارزش خود را از دست داده بود. اسلاید ادامه داد: از طریق تابستان 1932, زمانی که داو بسته در 41.22, پایین ترین ارزش خود را از قرن بیستم, 89 درصد زیر اوج خود. داو تا نوامبر 1954 به ارتفاعات قبل از سقوط خود برنگشت.
جدول 1: شاخص میانگین صنعتی داو جونز قیمت بسته شدن روزانه 2 ژانویه 1920 تا 31 دسامبر 1954. داده ها به صورت منحنی رسم شده اند. واحد ارزش شاخص. علامت های کوچک نشان دهنده اولین روز معاملاتی سال است. همانطور که در شکل نشان داده شده است شاخص در 3 سپتامبر 1929 به اوج خود رسید و در 381.17 بسته شد. این شاخص تا 8 جولای 1932 کاهش یافت و در 41.22 دلار بسته شد. این شاخص تا 23 نوامبر 1954 دوباره به بالاترین سطح سال 1929 نرسید. (منبع: فرد, https://fred. stlouisfed. org (نمودار توسط: سام مارشال, بانک فدرال رزرو ریچموند) بزرگنمایی کنید
رونق مالی در دوران خوش بینی رخ داده است. خانواده ها شکوفا شدند. ماشین, تلفن, و دیگر تکنولوژی های جدید گسترش. مردان و زنان عادی مبالغ فزاینده ای را در سهام و اوراق قرضه سرمایه گذاری کردند. یک صنعت جدید از خانه های کارگزاری, تراست سرمایه گذاری, و حساب های حاشیه فعال مردم عادی برای خرید سهام شرکت با وجوه قرض گرفته شده. خریداران قرار دادن کسری از قیمت, به طور معمول 10 در صد, و بقیه قرض گرفته. سهامی که خریداری کردند به عنوان وثیقه وام عمل می کردند. پول قرض گرفته شده به بازارهای سهام ریخت و قیمت سهام افزایش یافت.
با این وجود شکاکان وجود داشتند. از جمله فدرال رزرو بود. فرمانداران بسیاری از بانک های فدرال رزرو و اکثریت شورای فدرال رزرو معتقد بودند که گمانه زنی های بازار سهام منابع را از مصارف تولیدی مانند تجارت و صنعت منحرف می کند. تامل استفاده از منابع بانک های فدرال رزرو برای ایجاد و یا گسترش اعتبار سوداگرانه" (چندلر 1971, 56). 2
نظر هیات مدیره از متن این قانون ناشی می شود. بخش 13 بانک های ذخیره مجاز به قبول به عنوان وثیقه برای تخفیف وام دارایی های که کشاورزی تامین مالی, تجاری, و فعالیت های صنعتی اما از پذیرش به عنوان وثیقه ممنوع "یادداشت, پیش نویس, و یا صورتحساب پوشش صرفا سرمایه گذاری و یا صادر شده و یا کشیده شده به منظور حمل و یا تجارت در سهام, اوراق قرضه یا سایر اوراق بهادار سرمایه گذاری, به جز اوراق قرضه و یادداشت های دولت ایالات متحده" (قانون فدرال رزرو 1913).
بخش 14 این قانون این اختیارات و ممنوعیت ها را برای خرید در بازار باز گسترش داد. 3
این مقررات منعکس کننده نظریه لوایح واقعی بود که طرفداران زیادی در میان نویسندگان قانون فدرال رزرو در سال 1913 و رهبران سیستم فدرال رزرو در سال 1929 داشت. این نظریه نشان داد که بانک مرکزی باید هنگام گسترش تولید و تجارت پول صادر کند و در صورت عقد فعالیت اقتصادی عرضه ارز و اعتبار را منعقد کند.
فدرال رزرو تصمیم به اقدام گرفت. سوال این بود که چگونه. شورای فدرال رزرو و رهبران بانک های ذخیره این سوال را مورد بحث قرار دادند. برای مهار در جزر و مد از وام تماس, که سوخت شادی و سرخوشی مالی, انجمن مورد علاقه یک سیاست اقدام مستقیم. هیات مدیره از بانکهای ذخیره خواست تا درخواستهای اعتباری بانکهای عضوی که وجوهی را به دلالان سهام قرض دادهاند را رد کنند. 4 هیات مدیره همچنین به مردم در مورد خطرات گمانه زنی هشدار داد.
فرماندار بانک فدرال رزرو نیویورک, جورج هریسون, طرفدار یک رویکرد متفاوت. او می خواست نرخ وام تخفیف را افزایش دهد. این اقدام به طور مستقیم نرخی را که بانک ها برای قرض گرفتن وجوه از فدرال رزرو پرداخت می کنند افزایش می دهد و به طور غیرمستقیم نرخ های پرداخت شده توسط همه وام گیرندگان از جمله شرکت ها و مصرف کنندگان را افزایش می دهد. در سال 1929 نیویورک بارها و بارها درخواست افزایش نرخ تنزیل خود را کرد. در ماه اوت هیات مدیره سرانجام با طرح اقدام نیویورک موافقت کرد و نرخ تنزیل نیویورک به 6 درصد رسید. 5
افزایش نرخ فدرال رزرو عواقب ناخواسته ای داشت. اقدامات فدرال رزرو به دلیل استاندارد بینالمللی طلا بانکهای مرکزی خارجی را مجبور به افزایش نرخ بهره کرد. سیاست های تنگ پول اقتصاد در سراسر جهان را به رکود اقتصادی نوک. تجارت بین المللی منعقد شد و اقتصاد بین الملل کند شد (ایچنگرین 1992; فریدمن و شوارتز 1963; تمین 1993).
رونق مالی اما ادامه داشت. فدرال رزرو با نگرانی تماشا کرد. بانک های تجاری به وام دادن به دلالان ادامه دادند و سایر وام دهندگان مبالغ بیشتری را در وام به کارگزاران سرمایه گذاری کردند. در سپتامبر 1929 قیمت سهام با کاهش ناگهانی و بهبود سریع کاهش یافت. برخی از رهبران مالی به تشویق سرمایه گذاران برای خرید سهام از جمله چارلز میچل رییس بانک ملی شهر (اکنون سیتی بانک) و مدیر بانک فدرال رزرو نیویورک ادامه دادند. 6 در ماه اکتبر میچل و گروهی از بانکداران تلاش کردند تا اعتماد را با خرید عمومی سهام با قیمت های بالا بازگردانند. تلاش شکست خورد. سرمایه گذاران شروع به فروش دیوانه وار کردند. قیمت سهام کاهش یافت.
پس از سقوط سال 1929 جمعیتی در خارج از بورس اوراق بهادار نیویورک جمع می شوند. (عکس: بتمن/بتمن/گتی ایماژ)
وجوهی که از بازار سهام فرار کردند به بانک های تجاری شهر نیویورک سرازیر شد. این بانک ها همچنین میلیون ها دلار وام در بازار سهام را در نظر گرفتند. موج ناگهانی بانک تیره و تار. با افزایش سپرده ها, الزامات ذخیره بانک ها افزایش یافت; اما ذخایر بانک ها کاهش یافت به عنوان سپرده گذاران برداشت پول نقد, بانک ها وام های خریداری شده, و چک (روش اصلی واریز وجوه) به کندی پاک. جریان های مخالف بسیاری از بانک ها را به طور موقت از ذخایر کم کردند.
برای از بین بردن فشار, فدرال رزرو نیویورک خاست به عمل. اوراق بهادار دولتی را در بازار باز خریداری کرد و از طریق پنجره تخفیف خود وام را تسریع کرد و نرخ تنزیل را کاهش داد. این بانک های تجاری اطمینان داد که ذخایر مورد نیاز خود را تامین می کنند. این اقدامات باعث افزایش کل ذخایر در سیستم بانکی شد و محدودیت ذخیره بانک ها در شهر نیویورک را کاهش داد و موسسات مالی را قادر ساخت تا در طول بحران برای تجارت باز بمانند و خواسته های مشتریان خود را راضی کنند. این اقدامات همچنین باعث افزایش نرخ بهره کوتاه مدت به سطوح مخرب شد که اغلب در طول بحران های مالی رخ می داد.
به هنگام, اقدامات فدرال رزرو نیویورک بحث برانگیز بود. هیات مدیره و چندین بانک ذخیره شکایت داشتند که نیویورک از اختیارات خود فراتر رفته است. اما در حقیقت این اقدامات به مهار بحران در کوتاه مدت کمک کرد. بازار سهام سقوط, اما بانک های تجاری در نزدیکی مرکز طوفان در عمل باقی مانده (فریدمن و شوارتز 1963).
در حالی که اقدامات نیویورک محافظت بانک های تجاری, سقوط بازار سهام هنوز هم تجارت و تولید صدمه. سقوط سرمایه گذاران و مصرف کنندگان را ترساند. مردان و زنان پس انداز زندگی خود را از دست دادند و از شغل خود می ترسیدند و نگران بودند که بتوانند صورتحساب خود را پرداخت کنند. ترس و عدم اطمینان باعث کاهش خرید اقلام بلیط بزرگ مانند اتومبیل شد که مردم با اعتبار خریداری کردند. شرکتهایی مانند فورد موتورز شاهد کاهش تقاضا بودند و به همین دلیل تولید را کند کردند و کارگران را مرخص کردند. بیکاری افزایش یافت و انقباضی که در تابستان 1929 شروع شده بود عمیق تر شد (رومر 1990; کالومیریس 1993). 7
در حالی که سقوط سال 1929 فعالیت اقتصادی را محدود کرد اما تاثیرش در عرض چند ماه محو شد و در پاییز سال 1930 بهبود اقتصادی قریب الوقوع به نظر می رسید. سپس مشکلات در بخش دیگری از سیستم مالی تبدیل چه ممکن است کوتاه و تیز رکود اقتصادی به کشور ما طولانی ترین و عمیق ترین افسردگی است.
اقتصاددانان از سقوط بازار سهام در سال 1929 – از جمله رهبران فدرال رزرو-حداقل دو درس یاد گرفتند. 8
اول اینکه بانکهای مرکزی – مانند فدرال رزرو - باید در واکنش به بازارهای سهام مراقب باشند. تشخیص و تخلیه حباب های مالی دشوار است. با استفاده از سیاست های پولی برای جلوگیری از سرمایه گذاران' شور و نشاط ممکن است گسترده, ناخواسته, و پیامدهای نامطلوب. 9
دوم, زمانی که سقوط بازار سهام رخ می دهد, خسارت خود را می توان با پیروی از راهکار توسعه یافته توسط بانک فدرال رزرو نیویورک در پاییز موجود 1929.
اقتصاددانان و مورخان در دهه های پس از رکود بزرگ به این موضوعات پرداختند. اجماع در زمان انتشار میلتون فریدمن و تاریخ پولی ایالات متحده در سال 1963 به هم پیوست. نتیجه گیری خود را در مورد این حوادث توسط بسیاری از اقتصاددانان استناد, از جمله اعضای شورای فدرال رزرو حکام مانند بن برنانکه, دونالد کوهن و فردریک میشکین.
در واکنش به بحران مالی از 2008 دانشمندان ممکن است تجدید نظر این نتیجه گیری. اقتصاددانان این سوال را مطرح کرده اند که بانک های مرکزی می توانند و باید از حباب های بازار دارایی جلوگیری کنند و اینکه چگونه نگرانی ها در مورد ثبات مالی باید بر سیاست های پولی تاثیر بگذارد. این بحث های گسترده به بحث در مورد این موضوع در میان رهبران فدرال رزرو در طول دهه 1920 گوش می دهد.
پایاننامهها
- 1 نقل قول ایروینگ فیشر در نیویورک تایمز در 16 اکتبر 1929 پ. 8 ظاهر شد. فیشر در یک سخنرانی در شام ماهانه انجمن نمایندگان خرید در باشگاه تبادل سازندگان ساخته شده, 2 خیابان پارک. به هنگام, فیشر یکی از اقتصاددانان شناخته شده ترین و به طور گسترده ای به نقل از کشور بود. اظهارات وی در پاسخ به پیش بینی 5 سپتامبر در کنفرانس سالانه تجارت ملی توسط پیش بینی کننده مالی رقیب, راجر بابسون, که "دیر یا زود یک تصادف در راه است, و ممکن است فوق العاده باشد."نظر بابسون با کاهش شدید قیمت های بازار سهام شناخته شده به عنوان شکست بابسون دنبال شد. فیشر در سخنرانی قبل از انجمن بانکداران منطقه کلمبیا در 23 اکتبر ایمان خود را به بازار سهام تکرار کرد.
- 2 هیات مدیره این اظهارات را در نامه معروف خود از 2 فوریه 1929 بیان کرد. برای متن نامه و بحث در مورد مفاهیم خود را ببینید چندلر 1971, صص 56-58.
- 3 علاوه بر دارایی است که می تواند به عنوان وثیقه برای وام تخفیف خدمت, بخش 14 مجاز خرید بازار باز از (یک) سکه های طلا, شمش, و گواهی, و (ب) اوراق بهادار صادر شده و تضمین شده توسط "هر دولت, شهرستان, منطقه, زیربخش سیاسی, یا شهرداری در ایالات متحده قاره" (قانون فدرال رزرو 1913).
- 4 این درخواست ها در نامه 2 فوریه 1929 هیات مدیره ظاهر می شود. دیدن چندلر 1971, ص. 56-58.
- 5 در این مقاله کوتاه, ما در برخورد نظرات بین رهبران فدرال رزرو هیات مدیره در واشنگتن تمرکز, دی سی, و رهبران بانک فدرال رزرو نیویورک. چندین نویسنده که ما استناد می کنیم نیز این بحث را برجسته می کنند. ما باید توجه داشته باشیم که رهبران در سراسر سیستم فدرال رزرو به شدت در مورد این موضوع بحث کردند و اختلاف نظر بین هیات مدیره و رهبران بسیاری از بانک ها و همچنین در این گروه های رهبری وجود داشت. به عنوان مثال بعضی اوقات اعضای هیات مدیره فدرال رزرو در مورد اقدام مناسب با یکدیگر اختلاف نظر داشتند; پیشنهادات سیاسی اغلب فقط با رای تقسیم شده و پس از بحث و مخالفت شدید به تصویب می رسید. اختلاف نظر بین هیات مدیره بانک فدرال رزرو نیویورک و بین رهبران نیویورک و واشنگتن و دیگر شهرها نیز وجود داشت. مروری بر بحث گسترده سیستم در چندلر 1971, صص 54-70.
- 6 گالبرایت میچل را یکی از دو "پیامبر" برجسته رونق بازار سهام توصیف می کند که دیگری ایروینگ فیشر است.
- 7 حساب که ما در حال حاضر است, در نظر ما, اجماع علمی, اگر چه در مورد این موضوع توجه داشته باشید که ملتزر (2003, 252-257) و محققان دیگر نشان می دهد که سقوط یک علامت بود, نه یک نیروی کمک, به انقباض در 1929.
- 8 فریدمن و شوارتز (1963) این درس ها را در پوشش خود از سقوط بازار سهام بیان می کنند. ملتزر (2003) در تاریخ فدرال رزرو به نتایج مشابهی می رسد. روسای فدرال رزرو از جمله برنانکه و گرینسپن این احساسات را در نوشته ها و سخنرانی های خود در دهه های اخیر تکرار کردند.
- 9 نشاط غیرمنطقی البته عبارتی است که توسط الن گرینسپن رواج یافته و معمولا به این سخنرانی استناد می شود.
کتابشناسی
برنانکی, بن, "قیمت دارایی" حباب و سیاست های پولی."سخنان قبل از فصل نیویورک از انجمن ملی اقتصاد کسب و کار, نیویورک, نیویورک, اکتبر 15, 2002.
"عوامل مالی در رکود بزرگ."مجله چشم اندازهای اقتصادی 7, شماره 2 (بهار 1993): 61-85.
سیاست پولی امریکا, 1928-1941 . نیویورک: هارپر و رو, 1971.
ایچنگرین, بری. بندهای طلایی: استاندارد طلا و رکود بزرگ, 191 9-1929 . اکسفورد: انتشارات دانشگاه اکسفورد, 1992.
قانون فدرال رزرو, 1913. میخانه. 63-43, کانال. 6, 38 حالت. 251 (1913).
فریدمن, میلتون و انا شوارتز. تاریخچه پولی ایالات متحده . پرینستون: انتشارات دانشگاه پرینستون, 1963.
گالبرایت, جان کنت. سقوط بزرگ سال 1929 . نیویورک: هوتون میفلین, 1954.
گرینسپن, الن," چالش بانکداری مرکزی در یک جامعه دموکراتیک, " اظهارات در شام سالانه و سخنرانی فرانسیس بویر از امریکن اینترپرایز موسسه تحقیقات سیاست عمومی, واشنگتن, دی سی, دسامبر 5, 1996.
کلاین موری. "سقوط بازار سهام در سال 1929: مقاله مروری."بررسی تاریخچه تجارت 75, شماره 2 (تابستان 2001): 325-351.
کوهن, دونالد, "سیاست پولی و قیمت دارایی," سخنرانی در "سیاست پولی: سفر از نظریه به عمل," یک کنفرانس بانک مرکزی اروپا به افتخار صدور اوتمار برگزار, فرانکفورت, المان, مارس 16, 2006.
ملتزر, الن. تاریخچه فدرال رزرو, جلد 1, 1913-1951 . شیکاگو: انتشارات دانشگاه شیکاگو, 2003.
میشکین, فردریک, " چگونه باید به حباب قیمت دارایی پاسخ?"نظرات در مرکز موسسات مالی وارتون و میزگرد ریسک مالی سالانه موسسه الیور وایمن, فیلادلفیا, بابا, ممکن است 15, 2008.
رومر, کریستینا. "سقوط بزرگ و شروع رکود بزرگ."فصلنامه اقتصاد 105 شماره 3 (اوت 1990): 597-624.
تمین, از پا افتادن. "انتقال رکود بزرگ."مجله چشم اندازهای اقتصادی 7, شماره 2 (بهار 1993): 87-102.
