مزایا و مضرات صندوق قابل معامله

مزایا و مضرات صندوق های تامینی

چگونه می توانیم سودآوری را به حداکثر برسانیم و ریسک را به حداقل برسانیم؟این قرار است نان و کره مدیر صندوق پرچین باشد. از آنجا که آنها وجوه تهاجمی هستند و به عبارت دیگر سوداگرانه ، آنها تمایل به سرمایه گذاری در اوراق بهادار سنتی مانند سهام و اوراق قرضه دارند اما به استراتژی های غیر سنتی مانند موقعیت های کوتاه و مشتقات متوسل می شوند. به همین دلیل ، آنها تمایل به ریسک پذیری نسبت به صندوق های متقابل و صندوق های مبادله ای مبادله ، معروف به ETF دارند.

فهرست مطالب

صندوق های تامینی چیست؟

وقتی در مورد صندوق های تامینی صحبت می کنیم ، به یک ابزار سرمایه گذاری جایگزین مراجعه می کنیم. بر خلاف اوراق قرضه و سهام ، که به راحتی در بازار سهام قابل دسترسی است ، صندوق های پرچین فقط در دسترس گروه محدودی از افراد هستند ، زیرا حداقل مبلغ سرمایه گذاری معمولاً بسیار بالا است.

از امروز ، تخمین زده می شود که صندوق های تامینی بیش از 3000 میلیون دلار دارایی های جمع شده تحت مدیریت (AUM) را مدیریت می کنند.

صندوق های پرچین برای انتخاب محصولات و بازارها (در استراتژی های از پیش تعریف شده) که در آن سرمایه گذاری می کنند و روش های مدیریتی آنها رایگان است. این صندوق ها معمولاً حداقل سرمایه گذاری بالایی دارند. پاداش مدیران به طور کلی به سودآوری به دست آمده بستگی دارد.

نمودار زیر مروری بر ویژگی ها و مشخصات ریسک هر خانواده و دسته صندوق های تامینی ارائه می دهد. میزان قرار گرفتن در معرض ریسک می تواند از قرار گرفتن در معرض پایین تر (به عنوان مثال وجوه صندوق های تامینی) تا یک بالاتر (صندوق های محافظت خالص) متفاوت باشد که می تواند مانند سایر انواع دارایی ها ، خطر بیشتری برای از دست دادن سرمایه داشته باشد.

هزینه صندوق پرچین می تواند بین 1 ٪ -2 ٪ دارایی های صندوق متفاوت باشد ، به علاوه 20 ٪ بازده صندوق بالاتر از معیار از پیش تعیین شده.

مزایا و مضرات صندوق های تامینی

همانطور که در مورد هر وسیله نقلیه سرمایه گذاری وجود دارد ، صندوق های تامینی مزایا و معایب ذاتی خود را دارند. در بخش های بعدی ، من آنها را با جزئیات بیشتر پوشش خواهم داد.

مزایای صندوق های پرچین

صندوق های پرچین دارای هدف سودآوری مطلق و همبستگی کم با توجه به تکامل یک دارایی یا شاخص سنتی معین هستند. استراتژی های انجام شده توسط صندوق های تامینی برای دستیابی به این هدف ، پروفایل های بازده و ریسک بسیار متفاوتی دارند ، به طور بالقوه اجازه می دهد بازده ها در تمام مراحل بازارها (صعودی ، نزولی یا حتی پایدار) بدست آید.

هنگام در نظر گرفتن ریسک سرمایه گذاری در صندوق تامینی، معمولاً شاخص هایی مانند نوسان (تغییر یا پراکندگی بازده در مقایسه با میانگین آنها)، و میزان تقارن یا عدم تقارن بازده با توجه به ارزش مورد انتظارشان ارزیابی می شود.

از جمله مزایای اصلی عبارتند از:

• صندوق‌های تامینی می‌توانند علاوه بر نگه داشتن موقعیت‌های خرید، موقعیت‌های فروش کوتاه نیز داشته باشند. هدف این استراتژی ها کاهش ریسک استراتژی های طولانی مدت است. بنابراین، آنها قرار گرفتن در معرض ریسک بازار را کاهش می دهند و می توانند از اهرم برای افزایش بازده پرتفوی استفاده کنند. موقعیت های خرید در سهام کم ارزش و موقعیت های فروش در دارایی های با کیفیت پایین تر گرفته می شود.
• استفاده از مشتقات اهرمی آنها را قادر می سازد تا استراتژی های پیچیده تری ایجاد کنند.
• صندوق های تامینی به سرمایه گذارانی که به دنبال تنوع بخشیدن به ریسک پرتفوی از طریق گزینه های جایگزین خارج از بازار سنتی هستند، اجازه می دهد.
• آنها از استراتژی های کمی استفاده می کنند، جایی که از تجارت خودکار مبتنی بر تجزیه و تحلیل داده های سیستماتیک و/یا الگوریتمی استفاده می کنند.
• به دلیل استراتژی های پوشش ریسک، صندوق های تامینی ممکن است نوسانات کمتری داشته باشند.
• سرمایه گذاران صندوق تامینی می توانند به بازارها و ابزارهای مختلفی دسترسی داشته باشند که سرمایه گذاران سنتی نمی توانند. از جمله فروش های کوتاه، درجات بالای اهرم و استفاده از مشتقات مختلف است.
• آن‌ها از استراتژی‌های رویداد محور، مانند خرید سهام شرکت‌هایی که دچار مشکل هستند یا ورشکست می‌شوند، استفاده می‌کنند، به این امید که در زمان وقوع رویداد سود ببرند.
• آنها روندهای اقتصاد کلان جهانی را برای بهره برداری از فرصت های سرمایه گذاری در این زمینه، مانند نرخ ارز، نرخ بهره یا قیمت کالاهای اساسی مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهند.

معایب صندوق های تامینی

• یکی از معایب اصلی صندوق های تامینی این است که آنها خیلی شفاف نیستند و ردیابی محل پول را دشوار می کند. ارزش خالص دارایی این صندوق های سرمایه گذاری در زمانی که سرمایه گذار تصمیم به اشتراک یا فروش این ابزار مالی می کند مشخص نیست. این امر به این دلیل اتفاق می افتد که قبل از هر گونه عملیات اشتراک و بازخرید باید یک اطلاع قبلی داده شود. در نتیجه، ارزش خالص دارایی را نمی توان قبل از انجام اشتراک یا فروش محاسبه کرد.
• آنها حداقل دوره های سرمایه گذاری را دارند. به عبارت دیگر، اشتراک ها و بازخریدها معمولاً در یک فرکانس تعیین شده، ماهانه یا فصلی تنظیم می شوند.
• آنها تمایل به نقدینگی بسیار کمی دارند. این سرمایه‌گذاری‌ها ممکن است دارای حداقل مدت نگهداری («قفل کردن») یا جریمه‌هایی باشند اگر قبل از پایان دوره تعیین‌شده منحل شوند. این به این دلیل اتفاق می‌افتد که سرمایه‌گذاری‌های پرتفوی صندوق‌های تامینی نقدینگی نسبتا کمی دارند زیرا محصولات بلندمدت هستند. در بیشتر موارد، بازپرداخت فقط به صورت ماهانه، سه ماهه یا سالانه امکان پذیر است. در نهایت، با در نظر گرفتن پیچیدگی سرمایه‌گذاری‌های اساسی انجام‌شده توسط این صندوق‌ها، ممکن است پس از تأیید حساب‌های سالانه، اصلاحاتی در ارزش خالص دارایی‌ها لازم باشد. در نتیجه برخی از صندوق‌های سرمایه‌گذاری جایگزین می‌توانند بخشی از دارایی‌های سرمایه‌گذار را تا تصویب حساب‌های سالانه در صورتی که سرمایه‌گذار تصمیم به انحلال 100 درصد مشارکت خود داشته باشد، حفظ کند.
• آنها صندوق های سرمایه گذاری با هدف نهادها هستند. مانند شرکت ها، طرح های بازنشستگی و صندوق های سرمایه گذاری. بنابراین، صندوق های تامینی معمولاً در دسترس سرمایه گذاران خرد نیست.
• بسیاری از این صندوق ها در یک قلمرو فراساحلی ("صندوق های خارجی") در خارج از ایالات متحده مستقر هستند و به همین دلیل، مقررات و نظارت آنها ممکن است حداقل باشد یا وجود نداشته باشد. ممکن است در اجرای دستورات اشتراک یا بازخرید برخی از وجوه مشکلات یا تاخیرهایی وجود داشته باشد که بانک هیچ مسئولیتی در قبال آنها ندارد. هیچ تضمینی برای اعمال حقوق قانونی وجود ندارد.
• آنها نیازهای بالایی دارند، بنابراین دسترسی به آنها آسان نیست.
• اگرچه صندوق‌های تامینی می‌توانند ماهیت بسیار متفاوتی داشته باشند، اما بخش بزرگی از آنها سرمایه‌گذاری‌های پرریسک هستند.
• سرمایه گذاری از طریق صندوق تامینی به جای سرمایه گذاری مستقیم در ابزارهای مالی، هزینه های اضافی را برای مشتری ایجاد می کند.

تفاوت بین صندوق سرمایه گذاری و صندوق سرمایه گذاری خصوصی

چندین تفاوت بی اهمیت بین صندوق های تامینی و صندوق های سهام خصوصی وجود دارد. اگرچه محدودیت‌های بین هر دو نهاد گاهی اوقات چندان واضح تعریف نمی‌شوند، می‌توانیم تفاوت‌های زیر را برجسته کنیم:

• صندوق‌های سهام خصوصی معمولاً صندوق‌های سرمایه‌گذاری خصوصی شرکت‌های محدود برای خرید و بازسازی شرکت‌های غیر بورسی هستند.
• سرمایه گذاری ها معمولاً در شرکت هایی است که می توانند در مدت زمان طولانی تری بازدهی بالایی داشته باشند.
• سرمایه گذاران صندوق سرمایه گذاری خصوصی این آزادی را دارند که هر زمان که بخواهند سرمایه گذاری کنند.
• آنها می توانند از اهرم استفاده کنند، اما معمولا ریسک کمتری نسبت به صندوق های تامینی دارند.
• صندوق‌های سهام خصوصی، صندوق‌های سرمایه‌گذاری بسته هستند و با بازار سهام همبستگی دارند.
• سرمایه گذاران شرکت کنندگان فعال هستند.
• صندوق های سرمایه گذاری خصوصی کنترل بهتری بر عملیات و مدیریت سرمایه دارند.

تفاوت بین صندوق پرچین و صندوق متقابل

تفاوت اصلی بین هر دو وسیله نقلیه سرمایه گذاری مربوط به مشخصات ریسک و نوع سرمایه گذاری هایی است که هر دو انجام می دهند. به طور خلاصه ، ما می توانیم تفاوت های زیر را برجسته کنیم:

• هزینه های صندوق های متقابل از 0. 5 ٪ تا 5 ٪ متغیر است و هیچ هزینه عملکرد دیگری نیز وجود ندارد.
• آنها تمایل به استفاده از اهرم ندارند ، زیرا آنها به طور کلی در اوراق ، سهام و صندوق های بدهی کوتاه مدت سرمایه گذاری می کنند.
• آنها محصولات سرمایه گذاری تنظیم شده ای هستند که به عموم مردم ارائه می شوند و برای معاملات روزانه در دسترس هستند.
• دسترسی آنها به سرمایه گذاران خصوصی آسان تر است.

سوالات متداول

آیا صندوق های پرچین از بازار بهتر است؟

در طی ده سال گذشته ، صندوق های تامینی به طور متوسط از شاخص 500 شرکت برتر آمریکا بسیار بهتر عمل کرده اند.

با این حال ، تعداد قابل توجهی از مقاله ها در تلاشند تا توضیح دهند که چرا صندوق های تامینی نتوانسته اند از S& P 500 بهتر عمل کنند. در زیر توضیح خواهیم داد که چرا این سوال اشتباه است و چرا وجوه پرچین لزوماً نیازی به عملکرد S& P 500 ندارند.

با گفتن این موضوع ، همه صندوق های پرچین بازده کمتری نسبت به S& P500 ندارند. به عنوان نمونه از صندوق مدالون فناوری رنسانس استفاده کنید. این بازگشت 66 ساله از سال 1988 تا 2018 ، حتی خالص هزینه های حیرت انگیز 40 ٪ آنها را بدست آورد.

بر خلاف 2 و 20 معروف که صندوق های تامینی معمولاً هزینه آن را می پردازند ، صندوق مدالون 5 ٪ از دارایی های تحت مدیریت و 44 ٪ سود را پرداخت می کند. بسیار بالاتر از صندوق های پرچین معمولی. با این حال ، این تنها در سال 1989 موفق به از دست دادن پول شد.

این یک استراتژی توضیح داده شده ندارد ، اما این یک صندوق کمی است که از مدل های ریاضی و الگوریتم ها برای تصمیم گیری در مورد سرمایه گذاری استفاده می کند. این صندوق توسط جیم سیمونز ، یک بد اخلاق ریاضی تأسیس شده است که می دانست چگونه دانش خود را در این زمینه اعمال کند تا طیف گسترده ای از استراتژی های کمی را توسعه دهد.

با این حال ، مشارکت در حال حاضر محدود به کارمندان رنسانس است. و دسترسی به این صندوق در حال حاضر برای سرمایه گذاران خارجی غیرممکن است.

انواع مختلفی از صندوق های پرچین وجود دارد ، اما تقریباً همه با بتا کمتر از یک کار می کنند. بیشتر آنها نسبت به بازار بسیار خطرناک هستند و بسیاری از آنها همبستگی کم یا حتی منفی با آن دارند.

بیشتر صندوق های پرچین برای جلوگیری از همبستگی قابل توجهی با S& P 500 و سایر شاخص های بازار طراحی شده اند. این بازده ها برای سرمایه گذاران ارزشمند است زیرا بازده S& P 500 را متنوع یا حتی محافظت می کنند. سؤال این نیست که کدام یک از این دو سرمایه گذاری بهتر کار می کند ، بلکه اینکه آیا یک سرمایه گذار باید در هر دو وسیله نقلیه سرمایه گذاری کند.

آیا کسی می تواند در صندوق پرچین سرمایه گذاری کند؟

سرمایه گذاری در صندوق های تامینی برای سرمایه گذاران نهادی مناسب تر است ، که به اندازه کافی با تجربه هستند تا همه خطرات ناشی از آن را درک کنند.

با این حال ، برای سرمایه گذاری در صندوق پرچین ، الزامات خاصی وجود دارد که باید برآورده شود.

طبق آیین نامه D قانون اوراق بهادار در سال 1933 ، صندوق های تامینی فقط می توانند سرمایه را از به اصطلاح "سرمایه گذاران معتبر" جمع کنند. به عبارت دیگر ، از افراد با حداقل ارزش خالص 1000،000 دلار ؛یا حداقل درآمد 200000 دلار در هر دو سال گذشته ، با انتظار رسیدن به همان سطح درآمد در سال جاری.

در سال 2010 ، پس از تصویب قانون حمایت از مصرف کننده و اصلاحات ، SEC اختیار خود را برای تنظیم استانداردهای خالص ارزش و درآمد به عنوان مناسب به دست آورد. برای نهادهای شرکت ها و بانک ها ، حداقل 5،000،000 دلار کل دارایی لازم است.

با توجه به سرمایه گذاران صندوق پرچین بزرگتر ، آنها باید با اشاره به قانون صندوق های متقابل سال 1940 ، بالاترین استانداردهای خریداران واجد شرایط را رعایت کنند ، جایی که افراد باید 5،000،000 دلار سرمایه گذاری داشته باشند. در حالی که شرکت ها و برنامه های بازنشستگی 25،000،000 دلار سرمایه گذاری دارند.

اولین صندوق پرچین تاریخ چه بود؟

به وضوح تعریف می کند که اولین صندوق پرچین هیچ کاری آسان نیست. اعتقاد بر این است که آلفرد دبلیو جونز به دنبال استراتژی خرید سهام و پوشش موقعیت ها با فروش کوتاه ، اولین صندوق پرچین را در سال 1949 تأسیس کرده است.

جونز فکر می کرد که او در زمان بندی بازار عملکرد ضعیفی دارد ، اما او در انتخاب سهام خوب است. بنابراین ، او این تئوری را بیان كرد كه با داشتن تعداد مساوی از موقعیت های كوتاه و طولانی به طور همزمان باز می شود ، می تواند با داشتن موقعیت خنثی بازار در برابر زمان بندی بازار محافظت كند. در نتیجه ، نمونه کارها او بیشتر با بازار ارتباط نداشت اما از مهارت های انتخاب دارایی برجسته وی بهره مند شد.

موفقیت او قابل توجه بود. در طی پنج سال اول صندوق ، وی از 44 ٪ از صندوق متقابل بهترین عملکرد (حتی پس از شارژ 20 ٪ هزینه تشویقی) پیشی گرفت. علاوه بر این ، در طی 10 سال اول ، صندوق وی پس از هزینه 87 ٪ از بهترین صندوق متقابل (صندوق Dreyfus) بهتر عمل کرد.